پیشینه­ی مطالعات کارآفرینی نشان می­دهد که مطالعات تجربی که مفروضات مکتب ویژگی­های روانشناختی و مدل ویژگی­هایش را دنبال می­کنند در مقایسه با سایر مکاتب کارآفرینی رواج بیشتری داشته­اند(Kruzic & Pavic, 2010) رویکرد ویژگی­ها بر روی این فرض تاکید می­کند که کارآفرینان دارای ویژگی­ها، دیدگاه­ها و ارزش­هایی هستند که یک نیروی محرک برای آنها فراهم می­کنند و آنها را از دیگران متمایز می­سازند(Gurol& Atsan, 2006) در واقع، رویکرد ویژگی­ها سعی در شناسایی توانایی­های بالقوه­ی کارآفرینان از طریق ارزیابی قابلیت­های شخصی، ویژگی­های شخصیتی و انگیزه­های کارآفرینانه دارد(Haase & Lautenschlager, 2010).

عابدی(1381) بیان می­کند که براساس مکتب ویژگی­های روان­شناختی کارآفرینی، نیازها، انگیزه­ها، نگرش­ها، احساسات و ارزش­های افراد مبنای رفتار اولیه آن­هاست و ارزش­های غالب افراد را وادار به رفتار ویژه­ای می­کنند.

مقیمی(1380) با اشاره به مکتب کارافرینی انسانی می­گوید که این مکتب ویژگی­هایی را برای کارآفرینان موفق برمی­شمارد که برخی از آن­ها عبارند از: نیاز به موفقیت شخصی، نیاز به کم کنترل، فعالیت­های خود تنظیمی، باور به توانایی خود در کنترل نتایج زندگی، ریسک­پذیری، تحمل ابهام زیاد، عزت نفس و عدم انطباق­پذیری.

جارج پورچ[1]2007) ویژگی­های کارآفرینان را چنین برمی­شمارد :

1. خوش آیندی موفقیت؛
2. فشار برای غلبه بر مشکلات؛
3. سخت­کوشی؛
4. خوش­آیندی کار؛
5. پرورش کیفیت؛
6. پذیرش مسئولیت؛
7. پاداش مداری؛
8. خوش بینی؛
9. تعالی­مداری ؛
10. سودمداری.

کارلند (به نقل از علوی 1382) بر ویژگی­های زیر در کارآفرینان تأکید می­کند :

1. نیاز به توفیق؛
2. مرکز کنترل درونی؛
3. تمایل به مخاطره­پذیری؛
4. نیاز به استقلال؛
5. خلاقیت.

به باور بوشوف و بستر(2003)، ارتباط بین رویکرد نگرش کارآفرینی و متغیرهای دموگرافیکک-بیوگرافیک گوناگون،  شخصیت و متغیرهای مرتبط با کار مورد مطالعه فراوان قرار گرفته و بین نگرش کارآفرینی، شخصیت و متغیرهای کار ارتباط بدست آمده است.

احمدپور داریانی(1382) با ارایه­ی مدل استراتژیک کارآفرینی دانشگاهی، سه دسته عوامل­ دانشی، مهارتی و کارآفرینی را ذکر می­کند که تعامل آن­ها می­تواند متضمن موفقیت دانشجو پس از فراغت از تحصیل باشد.

براساس این مدل، دسته­ی سوم ویژگی­هایی مثل نوآوری، خلاقیت و ریسک­پذیری است. به باور این پژوهشگر هدف اولیه توسعه­ی کارآفرینی در دانشگاه، پرورش افرادی متکب به نفس و آگاه به فرصت­هاست.

به باور گیب و هانن(2007)، یکی از هدف­های کارآفرینی در دانشگاه­ها تمرکز بر پرورش رفتارهای کارآفرینانه در دانشجویان است، آن­ها باید یاد بگیرند که افرادی نوآور و خلاق باشند و ابتکار و تفکر مستقل را بیاموزند.

در پژوهشی که کولینز[2](2007) انجام داده، کارآفرینان مرد در ویژگی­های انعطاف­پذیری، تحمل ریسک، مدیریت زمان و برون­گرایی نمره­های بالاتر، کسب کردند در حالی که زنان در برنامه­ریزی، شهود و ادراک نمره­های بالاتری داشته­اند.

هاتن[3](1993)، در پژوهش خود در مورد تأیید برناه­ی آموزشی بر نگرش نسبت به کارآفرینی نتیجه گرفت که در شرکت کنندگان با مرکز کنترل درونی، نگرشی مثبت­تر نسبت به کارآفرینی ایجاد شد. در پژوهش دیگری که کارلند(1991) انجام داد، مشخص گردید که بین نوآوری،ریسک­پذیری و نیاز به موفقیت کارآفرینان و غیرکارآفرینان تفاوت وجود دارد، ولی بین دو گروه زنانن و مردان کارآفرین تفاوتی مشاهده نشد.

در پژوهشی که سینگ و دنوبل[4](2003) انجام دادند، تحلیل رگرسیون مشخص کرد که تمایل به خویش­فرمایی با شخصیت افراد مرتبط است؛ افزون بر این، بین شخصیت، جنسیت و تمایل به خویش فرمایی ارتباط مثبت به دست آمد.

ویک، بوشوف و بستر[5](2003) در پژوهش خود نتیجه گرفتند که بین نگرش کارآفرینانه، شخصیت و متغیرهای کار ارتباط قوی وجود دارد و متغیرهای ذکر شده پیش­بینی کننده­ی قوی برای نگرش کارآفرینانه هستند.

یونگا و نورای(2000) در پژوهشی به بررسی ویژگی­های کارآفرینی در بین دانشجویان دانشگاه­های ترکیه پرداختند. نتایج این پژوهش نشان داد که دانشجویانی که تمایل خود را برای راه­اندازی کسب و کار مستقل نشان داده بودند، در همه­ی ویژگی­های کارآفرینی به جز تحمل ابهام و اعتماد به نفس، نمره­هایی بالاتر داشتند. با این حال که فقط 18 درصد دانشجویان تمایل به کارآفرین شدن از خود نشان داده بودند.