مؤسسه تدبیر (گروه مشاوران مدیریت و مطالعات راهبردی) خلاصه‌ای از گزارش مجمع جهانی اقتصاد در ژانویه 2016 درباره رقابت‌پذیری اقتصاد ایران منتشر کرده که جالب توجه است. 
شاخص جهانی رقابت‌پذیری توسط مجمع جهانی اقتصاد از سال 2005 تدوین و ارائه شده است. این شاخص بر مبنای 12 رکن رقابت‌پذیری (شامل «نهادها»، «زیرساخت‌ها»، «محیط اقتصاد کلان»، «بهداشت و آموزش ابتدایی»، «آموزش عالی و حرفه‌ای»، کارآیی بازار کار»، کارآیی بازار کالا»، «پیشرفته بودن بازار مالی»، «آمادگی تکنولوژیک»، «اندازه بازار»، «پیشرفته بودن بنگاه‌های تجاری» و «نوآوری») تهیه می‌شود. هر رکن رقابت‌پذیری نیز بر اساس 4 تا 21 متغیر دیگر سنجیده می‌شود. رتبه ایران در هر یک از 12 رکن (از میان 140 کشور) و بدترین رتبه ایران در بین متغیرهای هر رکن، به ترتیب زیر است:
🔹 نهادها: رتبه 94 (بدترین: مالکیت معنوی با رتبه 132)
🔹 زیرساخت‌ها: رتبه 63 (بدترین: رتبه زیرساخت حمل و نقل هوایی)
🔹 محیط اقتصاد کلان: رتبه 66 (بدترین: تورم با رتبه 137)
🔹 سلامت و آموزش ابتدایی: 47 
🔹 آموزش عالی و حرفه‌ای: 69
🔹 کارآیی بازار کالا: رتبه 109
🔹 کارآیی بازار کار: رتبه 138
🔹 توسعه بازار مالی: رتبه 134 (بدترین: سهولت دسترسی به خدمات مالی با رتبه 135)
🔹 آمادگی تکنولوژیک: رتبه 99 (بدترین: جذب تکنولوژی با رتبه 132)
🔹 اندازه بازار: رتبه 19 (خوب بودن رتبه به دلیل اندازه جمعیت)
🔹 پیچیدگی کسب و کار: رتبه 110 (بدترین: تمایل به تفویض اختیارات در سازمان‌ها با رتبه 132)
🔹 نوآوری: رتبه 90 (بدترین: میزان مخارج تحقیق و توسعه شرکت‌ها با رتبه 105)
ایران در مجموع در این سال در رتبه 74 جهان قرار گرفته است. 

یک نتیجه‌گیری ساده
آن‌چه واقعاً باید موضوع گفت‌وگوی عمومی و عزم و اجماع ملی باشد، بهبود وضعیت این شاخص‌هاست که البته خود نتیجه ده‌ها متغیر دیگر هستند. بهبود نیافتن این شاخص‌ها یعنی عقب ماندن از قافله توسعه در جهان و سقوط هر چه بیشتر قدرت و ثروت ملی و نهایتاً تهدیدهای بیشتر برای امنیت ملی و بقا و ارتقای ایران.
آن‌چه واقعاً در صحنه سیاسی ایران موضوع است، مناقشه بر سر مسائلی از این دست است: «ربنای استاد شجریان از تلویزیون پخش خواهد شد؟» و ده‌ها مسأله از همین دست که دیوار بلندی پیش روی طرح مسائل واقعی جامعه و اقتصاد ایران کشیده‌اند. مناقشه بر سر این مسائل مانع از آن است که دستورکارهای واقعی موضوع بحث قرار گیرند. گفت‌وگوی ملی درباره این مسائل هنوز آغاز نشده است و «توسعه» هنوز دستور کار نیست، بلکه در حاشیه سیاست پرسه می‌زند تا شاید فرصتی برای ورود به عرصه دستورکارها پیدا کند. عرصه سیاست به گونه‌ای سازمان یافته است که دستور کارهای جدی و راهبردی راهی به صحنه گفت‌وگوی اجتماعی و تصمیم‌سازی و تصمیم‌گیری پیدا نمی‌کنند. 
حل تناقض میان آن‌چه باید واقعاً بهبود یابد، و آن‌چه در صحنه سیاست می‌گذرد، بخش مهمی از آن چیزی است که باید درمان شود. 
(این متن را اگر می‌پسندید برای دیگران هم ارسال کنید.) 

واکنش نشان دادن به رویدادهای ضروری و رها کردن کارهای مهم را متوقف کنید.

از طریق پیاده سازی شیوه‌های آزموده و به اثبات رسیده، می‌توانید زمان زیادی را برای خودتان جهت مطالعه کردن، رفتن به هاکی، تماشای فیلم یا انجام هر آن چه که به شما آرامش می‌دهد، ایجاد نمایید.

مراحلی که می‌توانید انجام دهید، عبارت است از:

1. کارهایتان را اولویت بندی کنید.

یاد بگیرید که رویدادهای مهم را در اولویت بالاتری نسبت به رویدادهای ضروری قرار دهید. بسیاری از ما، عادت داریم که به رویدادهای ضروری واکنش نشان دهیم و کارهای مهم را به زمانی دیگر موکول کنیم. به جای این که فردی واکنشی باشید، فردی کنش گرا باشید. در نهایت، وظایف مهم معمولاً نقش بیشتری در اهداف بلند مدت ما دارند. در تمام طول روز، از خود بپرسید که آیا الآن بهترین استفاده را از زمان خود می‌کنم؟ ممکن است تعجب کنید که این روش چقدر به شما برای انجام کارهای صحیح در زمان صحیح انگیزه می‌دهد.

2. از به تعویق انداختن کارها، اجتناب نمایید.

به تعویق انداختن کارها، به این معنا نیست که شما هیچ کاری انجام نمی دهید، بلکه بدین معناست که شما کارهای با اولویت پایین را قبل از کارهای با اولویت بالا، یا وظایف آسان را قبل از وظایف دشوار انجام می‌دهید. عادت کنید که کارها را انجام دهید و به اتمام برسانید و انرژی خود را بر مهم‌ترین کارتان متمرکز کنید.

3. مهارت‌های سازماندهی خود را بهبود بخشید.

سازماندهی، نه تنها به معنای داشتن فضای کاری مرتب می‌باشد، بلکه به معنای داشتن یک سیستم برنامه ریزی است. ابتدا کارهایی را که جزء مهمی از فضای کاری شما به حساب نمی‌آیند، به سرعت انجام دهید. سپس، روشی را برای اتمام وظایف روزانه‌تان اجرا کنید.

4. تقسیم وظایف کنید.

گاهی اوقات ناتوانی ما در تقسیم وظایف، ریشه در شخصیت ما دارد. در واقع، این طور فکر می‌کنیم که می‌توانیم کار بهتری را نسبت به دیگران انجام دهیم. با این وجود، دانستن زمان محول نمودن برخی از وظایف به دیگران، می‌تواند بازدهی ما را بسیار افزایش دهد.