فرقی نمی کند که مدیر باشید یا یک کارمند ساده، هفت توصیه زیر به شما کمک می کنند که در محیط کار بهره وری بیشتری داشته باشید.

برخی از رفتارهای شغلی می‏توانند نقش تعیین کننده ای در میزان موفقیت و یا ناکامی شما ایفا کنند و تفاوتی هم نمی‏ کند که مدیر یک کسب و کار و یا کارمند آن باشید. وبسایت اقتصادی بیزنس اینسایدر با در نظر گرفتن نتایج یک تحقیق که در مجله انجمن روانشناسی آمریکا به چاپ رسیده گزارش داده افرادی که بهره وری کاری آن ها بالاتر است معمولا عادت دارند که فعالیت های زیر را پیش از ظهر یعنی ساعت 12 انجام بدهند:

1- فهرست امور

در واقع فعالیت کاری شما از صبح آغاز نمی‏ شود بلکه باید از شب قبل در مورد امور مربوط به فردا بیاندیشید و فهرستی از آن ها را تهیه کنید. افرادی که بدون هیچ برنامه ای در محل کار حاضر می‏شوند، ممکن است وقت زیادی را بیهوده تلف کنند. در واقع رفتن به سر کار بدون برنامه ای که از شب قبل تهیه شده شبیه تیم فوتبالی است بدون برنامه وارد زمین می‏ شود.

2- خواب کافی

تهیه فهرستی از امور تنها کاری نیست که شما باید شب قبل انجام دهید بلکه خواب کافی نیز نقش تعیین کننده ای در میزان بهره وری فرد در محل کار دارد. اگر شب ها بسیار دیر می‏ خوابید و انتظار دارید که در محل کار راندمان بالایی داشته باشید احتمالا در مورد توانایی های بشر تصور درستی ندارید.

3- ورزش صبجگاهی

شاید طاقت فرسا به نظر برسد اما تحقیقات علمی‏ نشان داده اند که ورزش کردن پیش از رفتن به سر کار می‏ تواند به افزایش توانایی های فرد در محل کار بیانجامد. مدیریت بهتر زمان، افزایش سرعت فکر کردن و همچنین افزایش میزان صبور بودن فرد در مواجهه با مشکلات کاری از جمله نتایج ورزش صبحگاهی هستند.

گزارش سی ان ان، ولادیمیر پوتین، رییس جمهور روسیه، اعلام کرده که به خاطر شرایط سخت اقتصادی در این کشور به میزان ده درصد از حقوقش می کاهد. اما پرسش اینجاست که حقوق آقای پوتین نسبت به حقوق دیگر رهبران کشورهای بزرگ جهان چه جایگاهی دارد. در فهرست زیر می توانید دوازده رهبری را ببینید که بیشترین دستمزد را دریافت می کنند. در این فهرست روسای جمهور و نخست وزیران کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه به چشم می خورند و همچنین صدراعظم آلمان نیز در فهرست زیر حضور دارد. در این گزارش آمده است که، فهرستی که در آن میزان حقوق هر فرد طی یکسال برآورد شده ، بدون در نظر گرفتن دیگر منابع درآمد این افراد است.

۱ـ باراک اوباما (آمریکا):‌۴۰۰ هزار دلار

۲ـ استیفن هارپر (کانادا): ۲۶۰ هزار دلار

۳ـ آنگلا مرکل (آلمان): ۲۳۴۴۰۰ دلار

۴ـ جاکوب زوما (آفریقای جنوبی): ۲۲۳۵۰۰ دلار

۵ـ دیوید کامرون (بریتانیا): ۲۱۴۸۰۰ دلار

۶ـ شینزو آبه (ژاپن): ۲۰۲۷۰۰ دلار

۷ـ فرانسوا اولاند (فرانسه): ۱۹۴۳۰۰ دلار

۸ـ ولادیمیر پوتین (روسیه): ۱۳۶ هزار دلار

۹ـ ماتئو رنزی (ایتالیا): ۱۲۴۶۰۰ دلار

۱۰ـ دیلما روسف (برزیل):‌ ۱۲۰ هزار دلار

۱۱ـ نارندرا مودی (هند): ۳۰۳۰۰ دلار

۱۲ـ شی جینپینگ (چین):‌ ۲۲ هزار دلار

در بسیاری از کشورهای پیشرفته و نیز برخی از کشورهای در حال توسعه طی چند دهه اخیر توجه خاصی به موضوع کارآفرینی و کارآفرینان شده است. دلیل توجه به موضوع، نقض مهم، مثبت و سازنده کارآفرینان در توسعه اقتصادی و اجتماعی، بهره­برداری از این انرژی و نیروی بالقوه در مقابله با مسائل و چالش­هایی نظیر تورم، رکور و به خصوص بیکاری بوده است. یکی از راه حل­ها، آموزش نیروی انسانی و ارزیابی دوره­های آموزشی آنان است. همچنین، برای بهبود و ارتقای آموزش کارآفرینان لازم است از نظام آموزشی صحیح و هماهنگ با دانش روز بهره جست. کارآفرینان به تغییر به عنوان یک پدیده معمولی می­نگرند، همیشه در جستجوی آن هستند، به آن واکنش نشان می­دهند و از آن به عنوان یک فرصت استفاده می­کنند(Dunphy et al., 1994). کارآفرینان در رأس کسب و کارها قرار می­گیرند، در جستجوی فرصت­ها هستند و خلاقیت نیز ابزاری برای موفقیت آن­ها تلقی می­شود. هرچند انگاره­پردازی درباره ارزیابی آموزشی طی چند دهه گذشته تحول چشمگیری داشته است، استفاده از ارزیابی در فعالیت­های آموزشی به اندازه خود فعالیت­های آموزشی قدمت دارد، اما به­کار گیرفتن ارزیابی آموزشی به عنوان بازخوردی برای بهبود فعالیت­های آموزشی امری نسبتاً جدید است(Bazargan, 2002).

یکی از اهداف آموزش و ترویج کارآفرینی تحریک انگیزه­ها در افرادی است که خصوصیات کارآفرینانه دارند. شناخت این افراد از توانایی­های خود و آگاهی دادن در این زمینه و برانگیختن آن­ها از اصلی­ترین وظایف آموزش کارآفرینی است. تحریک انگیزه­هایی از قبیل میل به کسب ثروتٍ توفیق­طلبی، استقلال­طلبی، تمایل به ساختن چیزی نو، قبول نداشتن شیوه­های موجود، قرار نگرفتن فرد در پایگاه اجتماعی که لیاقتش را ندارد و نظایر آن موجب می­شود که فرد در مسیر کارآفرین شدن قرار گیرد(Aghajani and Khodabakhshi, 2008).

تا سال 1990 چهار دسته اصلی از دوره­های آموزش کارآفرینی شکل گرفت که به قرار زیر می­باشند:

1. دسته اول دوره­های آموزش کارآفرینی شامل برنامه­هایی برای آگاهی و جهت­گیری به سوی کارآفرینی می­باشد. هدف از این دوره­ها افزایش آگاهی، درک و بینش نسبت به کارآفرینی به عنوان یک انتخاب شغلی برای افراد از تمامی اقشار اجتماعی می­باشد. این­گونه برنامه­ها در مقاطع تحصیلی ابتدایی، راهنمایی و متوسطه آموزش داده می­شوند تا انگیزه و تمایل دانش آموزان و دانجویان برای کارآفرین شدن افزایش یابد. گروه­های نژادی، غیر شاغلین، مخترعین، دانشمندان، کارکنان دولت و بازنشستگان ارتشی و گروه­های مختلف متنوع زیادی می­توانند تحت پوشش این دوره قرار گیرند.
2. دسته دوم شامل برنامه­های آموزشی می­باشد که «توسعه تاسیس شرکت­ها» را پوشش می­دهد. این برنامه­ها به اقتضادی شرایط خاص هر کشور طراحی شده­اند. کشورهایی همچون آمریکا، هند، فلیچین، مالزی، فنلاند و هلند مراکز ویژه­ای را جهت حمایت از کارآفرینان بالقوه تاسیس نموده­اند که ضمن ارائه آموزش­های ویژه جهت توسعه توانایی­ها و انگیزش افراد، توسعه مناطق شهری و آموزش­های عالی در نزد کارآفرینان موجود را دربرمی­­گیرد.
3. دسته سوم دوره­ها جهت «رشد و بقای کارآفرینان و شرکت­های کوچک» طراحی شده است که شرکت­های کوچک موجود را تحت پوشش قرار می­دهد. واقعیت آن است که این گروه از شرکت­ها در هر کشوری باید مورد توجه قرار کیرند. در کشورهای کمونیستی سابق شرکت­های کوچک بسیار مورد توجه قرار گرفته­اند و تعداد زیادی از آنها با کمتر از 10 کارمند تأسیس شده­اند. نیازهای آموزشی در این برنامه­ها بسیار متنوع می­باشد. از دوره­های بسیار مورد قبول در این خصوص می­توان به دوره «رشد شرکت­های کوچک» در دانشگاه دارهام و دوره «فعالیت­های اقتصادی خود را بهبود دهید» که توسط ساززمان بین المللی کار(ILO) در سراسر دنیا اجرا می­شود، اشاره کرد.
4. دسته چهارم برنامه «توسعه آموزش کارآفرینی» می­باشد که شامل شیوه­های جدید آموزشی و تعیین نقش­های نوین دانشجو و استاد در فرآیند آموزش کارآفرینی است. هدف دیگر این برنامه­ها آموزش و گسترش کمی اساتید جدید از میان صنعتگران و دست­اندرکاران فعالیت­های اقتصادی برای آموزش کارآفرینی می­باشد(سازمان بین المللی کار،1992،صص4-1).