قصد ارائه مطلب در میان جمعی را دارید از گفتن این ۱۰ مورد بپرهیزید!

شاید برای شما هم پیش آمده که در محل کار یا دانشگاه یا هنگام تدریس و ...، قرار باشد مطلبی را ارائه دهید. از شیوه ی ارائه، پاورپوینت و خود محتوا که بگذریم، می رسیم به نبایدهای ماجرا، یعنی به طور ساده یعنی حرف هایی که اگر موقع ارائه به زبان نیایند، وجهه شما بهتر حفظ می شود.

بنیانگذار وبسایت TheNextWeb از جمله کسانی است که تجارب بسیار زیادی در این زمینه دارد و ۱۰ مورد از این نباید ها را برای ما بر می شمرد.

۱. هرگز نگویید: امروز خیلی خسته ام!
خیلی از مواقع جملاتی نظیر "همین دیروز به من خبر دادند"، "تازه از سفر برگشتم و خیلی خسته ام" یا جملات مشابه را در کنفرانس ها یا جلسات ارائه شنیده اید. نکته این جا است که برای مخاطبین اصلا مهم نیست که شما خسته اید یا نه، آنها آمده اند بهترین شما را ببینند. اگر واقعا آمادگی ندارید خیلی راحت جلسه را لغو کنید، یا قرصی، قهوه ای، چیزی میل کرده و سپس به جلسه ی ارائه بروید.

۲. هرگز نگویید: بعدا به این موضوع بر می گردیم!
اگر مخاطبین شما مشتاقانه خواهان تعامل با شما هستند، و از شما سوالی می پرسند، یا خواهان توضیح در مورد مطلب خاصی هستند، از این موقعیت استثنایی استفاده کنید. هرگز نگویید "در اسلاید بعدی به سوال شما جواب می دهم"، بلکه همان لحظه از موقعیت استفاده کنید، به اسلاید بعدی بروید و مخاطبین خود را هشیار نگه دارید، و آن ها را به تعامل بیشتر تشویق کنید.

۳. هرگز نگویید: صدای مرا می شنوید؟ یک دو سه... یک دو سه!
خیلی از مردم این گونه صحبت شان را شروع می کنند. تق تق روی میکروفون می زنند تا چک کنند صدا درست است یا خیر. اساسا این چک کردن صدا وظیفه ی شما نیست. شما کار خودتان را بکنید. اگر صدا مناسب نبود، آرامش خود را حفظ کرده، با خودتان تا سه بشمارید، دوباره شروع کنید. در اغلب موارد مشکل در همین مرحله حل می شود. اگر مشکل همچنان وجود داشت، به آرامی به کنار صحنه بروید و از مسئول صدا پیگیری کنید. برگردید، به مخاطبین تان لبخند بزنید و با اعتماد به نفس تمام منتظر حل مشکل بمانید.

 یکی از جنبه‌های مهمی که اغلب در مدیریت نادیده گرفته می‌شود، نحوه ارتباط شما با رییس‌تان است. مافوق شما به عنوان فردی کلیدی می‌تواند موفقیت یا شکست تان را به عنوان یک رهبر سازمانی تضمین کند! یک مدیر اثربخش علاوه بر اینکه وقت و تلاش قابل‌توجهی برای روابط خود با زیرمجموعه خود اختصاص می‌دهد، به همان درجه اهمیت نیز برای حفظ ارتباط مناسب با مافوق خود ارزش قائل است.
بدیهی است رییس شما افراد مختلفی در زیرمجموعه خود دارد و ممکن است شما اولین نفر در لیست اولویت‌های ارتباطی وی نباشید، اما این مهم است که مافوق شما اولین نفر در لیست اولویت‌های ارتباطی شما باشد! شما باید به‌طور فعالانه ارتباط خود را با مافوق خود بهبود دهید در غیراینصورت باید منتظر عواقب کم‌کاری خود باشید.

معرفی ابزار
وقتی شما با رییسی حمایت‌کننده و انگیزاننده روبه‌رو هستید، تلاش برای ایجاد و بهبود ارتباط کاری لذت بخش خواهد بود، اما حتی وقتی با یک رییس بی‌تجربه وضعیف هم مواجه باشید می‌توانید با استفاده از چند اقدام کلیدی ارتباط کاری خیلی خوبی برقرار کنید:

• برداشت ذهنی خود را در ارتباط با مافوق تصحیح کنید؛ بسیاری از افراد از میزان وابستگی رییس خود به همکاری و کمکی که از خود نشان می‌دهند، بی‌اطلاع هستند. این افراد نمی‌دانند که می‌توانند سهم بزرگی از موفقیت مافوق خود را داشته باشند. البته بعضی از مدیران مافوق خود بی‌نیاز از هر کمک از زیرمجموعه خود می‌دانند، در مواجهه با چنین مدیرانی، شما باید درک خود را از نقاط ضعف، قوت، سبک کاری و نیازهای وی تا حد امکان بالا ببرید و از اطلاعات به دست آمده برای ساختن یک ارتباط موثر استفاده کنید.

روزی یکی از دوستانم از من دعوت کرد تا در جلسه‌ای که او برای 30 مدیر ارشد اجرایی راه‌اندازی کرده بود، شرکت و تدریس کنم. او جلسه را با یک سوال محرک آغاز کرد: سه فردی که در حال حاضر در زندگی‌تان بیش از همه به آنها اعتماد دارید، چه کسانی هستند؟ و چرا؟

تقریبا همه آن 30 نفر مادر و پدرشان را به عنوان گزینه‌های اول و دوم نام بردند و نفر سوم بین بهترین دوست، برادر، خواهر و همسرشان متغیر بود. لحظه‌ای به این موضوع فکر کنید.

ما بیشتر وقت بیداری در روز را در محل کارمان می‌گذرانیم، اما هیچ یک از شرکت‌کنندگان در این جلسه برای انتخاب نام فردی که در زندگی بیشترین اعتماد را به او دارند، اسمی از رییس یا همکارشان نبردند.

وقتی نوبت تدریس من شد، سوال عمیق‌تری را در این زمینه پرسیدم: سه شخص در زندگی شما که در حال حاضر شادی و رفاه شما بیش از همه بر آنها متکی است، کدامند؟ می‌توانید حدس بزنید که پاسخ آنها چه بود؟ در لیست همه شرکت‌کنندگان، رییس‌شان جزو این سه نفر بود.

حال تصور کنید فردی که رفاه بیشتر شرکت‌کنندگان در جلسه به او بستگی دارد، در لیست مورداعتمادترین افراد زندگی آنها قرار ندارد.

کاری که توسط فرد انجام می‌گیرد می‌تواند منجر به شادمانی یا بیماری شود. اینکه کدامیک از آنها اتفاق بیفتد بستگی به این دارد که فرد چه شخصیتی دارد، مشغول به انجام چه کاری است و در محیط کار چگونه رفتار می‌کند.

البته میزان شادمانی ارتباط تنگاتنگی با تندرستی روانی افراد دارد؛ به طوری که وقتی فرد می‌گوید بسیار شاد است و نسبت به زندگی احساس رضایت دارد، یعنی سطح تندرستی روانی در وی بسیار بالا است. مشاغلی که در آنها به فرد پاداش اعطا می‌شود، روابط مناسب کاری میان همکاران وجود دارد و حس موفق بودن در کار همواره به افراد القا می‌شود، شرایط لازم برای ایجاد تندرستی روانی در افراد پدید می‌آید. 
هر فردی مایل است در محیط مثبت و شاد مشغول به کار شود و با توجه به بهره‌وری بالایی که در محیط‌های شاد وجود دارد، مهم‌ترین مساله چگونگی ایجاد شادی در محیط کار است. به این منظور روش‌های متعددی وجود دارد که از آن جمله به موارد زیر می‌توان اشاره کرد:

1. قدردانی.

یکی از مشخصه‌های محیط‌های کاری شاد این است که در آن از مدیران و سایرکارکنان قدردانی صورت می‌گیرد و از کارگران در مقابل کار خوبی که ارائه داده‌اند، تشکر می‌شود. وقتی افراد کارشان را به‌درستی انجام می‌دهند، انتظار دارند از آنان در قبال تلاشی که کرده‌اند، قدردانی شود. بدون وجود سپاسگزاری و تشویق، کارکنان احساس می‌کنند تلاش‌های آنان دیده نمی‌شود و اهمیتی برای سازمان ندارد.