در بسیاری از کشورهای پیشرفته و نیز برخی از کشورهای در حال توسعه طی چند دهه اخیر توجه خاصی به موضوع کارآفرینی و کارآفرینان شده است. دلیل توجه به موضوع، نقض مهم، مثبت و سازنده کارآفرینان در توسعه اقتصادی و اجتماعی، بهره­برداری از این انرژی و نیروی بالقوه در مقابله با مسائل و چالش­هایی نظیر تورم، رکور و به خصوص بیکاری بوده است. یکی از راه حل­ها، آموزش نیروی انسانی و ارزیابی دوره­های آموزشی آنان است. همچنین، برای بهبود و ارتقای آموزش کارآفرینان لازم است از نظام آموزشی صحیح و هماهنگ با دانش روز بهره جست. کارآفرینان به تغییر به عنوان یک پدیده معمولی می­نگرند، همیشه در جستجوی آن هستند، به آن واکنش نشان می­دهند و از آن به عنوان یک فرصت استفاده می­کنند(Dunphy et al., 1994). کارآفرینان در رأس کسب و کارها قرار می­گیرند، در جستجوی فرصت­ها هستند و خلاقیت نیز ابزاری برای موفقیت آن­ها تلقی می­شود. هرچند انگاره­پردازی درباره ارزیابی آموزشی طی چند دهه گذشته تحول چشمگیری داشته است، استفاده از ارزیابی در فعالیت­های آموزشی به اندازه خود فعالیت­های آموزشی قدمت دارد، اما به­کار گیرفتن ارزیابی آموزشی به عنوان بازخوردی برای بهبود فعالیت­های آموزشی امری نسبتاً جدید است(Bazargan, 2002).

یکی از اهداف آموزش و ترویج کارآفرینی تحریک انگیزه­ها در افرادی است که خصوصیات کارآفرینانه دارند. شناخت این افراد از توانایی­های خود و آگاهی دادن در این زمینه و برانگیختن آن­ها از اصلی­ترین وظایف آموزش کارآفرینی است. تحریک انگیزه­هایی از قبیل میل به کسب ثروتٍ توفیق­طلبی، استقلال­طلبی، تمایل به ساختن چیزی نو، قبول نداشتن شیوه­های موجود، قرار نگرفتن فرد در پایگاه اجتماعی که لیاقتش را ندارد و نظایر آن موجب می­شود که فرد در مسیر کارآفرین شدن قرار گیرد(Aghajani and Khodabakhshi, 2008).