11 استارت آپ(Startup) جدید هند که جای خالی آن‌ها در ایران احساس می‌شود

شرکت‌های تکنولوژیک هند در سال‌های اخیر بسیار موفق ظاهر شده‌اند و با رشد اقتصادی، ایجاد شغل، دسترسی به منابع آموزشی و مراقبت‌های بهداشتی منجر به کاهش فقر و بهبود شیوه‌ی زندگی شده‌اند. براساس گزارشات NASSCOM، هند به عنوان سومین اکوسیستم استارت‌آپی جهان شناخته شده است. در این کشور بیش از ۱۰۰ شتاب‌دهنده، ۲۰۰ سرمایه‌گذار فرشته و بیش از ۴۲۰۰ استارت آپ جدید وجود دارد و به یکی از کشورهای پیشرو در نوآوری، فناوری و کارآفرینی تبدیل شده است.

در ادامه می‌خواهیم چند استارت آپ جدید هندی که نبود آن‌ها در ایران حس می‌شود را معرفی کنیم. البته در برخی موارد نمونه‌ی ایرانی وجود دارد، اما هنوز نتوانسته است جایگاه خود را به خوبی در بین مردم پیدا کند و یا ایده خیلی خام است.

1- فروش ماهی و گوشت به صورت آنلاین

صنایع غذایی یکی از سودده‌ترین صنایع برای حوزه‌ی استارت‌آپ‌ها است. در ایران نیز استارت‌آپ‌های بسیاری در این حوزه شکل گرفته‌اند که بیشتر به سفارش آنلاین غذا، تیک اوی قهوه و مواردی مشابه می‌پردازند. در هند علاوه بر این ایده‌ها، استارت‌آپ‌هایی با ایده‌های متفاوت و جذاب نیز وجود دارد.

یکی از این ایده‌ها Freshtohome است. شاید در ابتدا تصور کنید که نیاز به این ایده چندان هم زیاد نیست، اما براساس آماری که از این استارت آپ جدید منتشر شده، در عرض چند ماه از چند شهر هندوستان بیش از ۸۰۰۰۰ مشتری جذب کنند.

آمار نشان می‌دهد که این شرکت سریع‌ترین رشد درآمدی از صفر تا ۵میلیون دلاری را در بخش تجارت الکترونیک هند بدست آورده است.

شان کادوییل در ماه مارس سال ۲۰۱۶ در شهر بنگلادور این استارت‌آپ را بنیان نهاد. در سال ۲۰۱۷ این استارت‌آپ به بیش از ۲۰ شهر هند توسعه یافت.

فراهم کردن شرایط اقتصادی ، سیاسی و زمینه برای تسهیل کسب‌و‌کار و بهبود جایگاه در گزارش سالانه بانک جهانی، از جمله تلاش‌های دولت‌ها برای جذب سرمایه‌گذاران خارجی است.

در حالی گزارش کسب‌و‌کار بانک جهانی مبنای تصمیم‌گیری و برنامه‌ریزی بسیاری از شرکت‌ها و بنگاه‌های بزرگ بین‌المللی برای سرمایه‌گذاری در کشورهای مختلف است که رتبه ایران در فهرست تسهیل کسب‌و‌کار در سال ۲۰۱۴ به ۱۵۲ از میان ۱۸۹ کشور تنزل پیدا کرده است. از سوی دیگر، ایران در میان زیرشاخه‌های این شاخص نیز رتبه خوبی ندارد؛ به طوری که رتبه ایران در آغاز کسب‌و‌کار ۱۰۷، کسب مجوز ۱۶۹، دریافت انرژی برق ۱۶۹، حمایت از مالکیت دارایی‌ها ۱۶۸، تجارت خارجی ۱۵۳، کسب اعتبارات ۸۶، حمایت از سرمایه‌گذاران ۱۴۷، پرداخت مالیات ۱۳۹، اجرای قراردادها ۵۱ و تعطیلی شرکت‌ها ۱۲۹ است.
با توجه به سقوط ۷ پله‌ای ایران در رتبه کسب‌و‌کار در سال ۲۰۱۴ نسبت به سال ۲۰۱۳ (رتبه ایران در این سال ۱۴۵ بود)، در گزارش پیش رو چالش‌های نظام اعطای مجوز کسب‌و‌کار ایران در مقایسه با برخی کشورها مورد بررسی قرار گرفته است. بر اساس گزارش دفتر مطالعات اقتصادی مرکز پژوهش‌های مجلس نظارت دقیق بر اجرای قوانین ناظر بر بهبود کسب‌و‌کار و مقررات‌زدایی از جمله مواردی است که در بهبود وضعیت  ایران در زیرشاخه‌های شاخص کل می‌تواند موثر باشد.

در این نوشته سعی شده است توضیحاتی در خصوص مراحل و چند و چون اخذ گواهینامه های ایزو ارائه گردد. امید است این مطالب برای آن دسته سازمان ها وشرکت هایی که علاقه مند به اجرای سیستم مدیریت کیفیت یا هر استاندارد سیستم دیگری می باشند ، مفید واقع گردد.

شناسایی استاندارد: 

  در اولین گام می بایست مشخص نمود که سازمان ما به چه استانداردی نیاز دارد. به عنوان مثال چنانچه ما یک شرکت تولید لبنیاتی را مد نظر قرار دهیم ، استاندارد سیستمی که می بایست جهت اخذ آن اقدام نمود، ایزو ۲۲۰۰۰ می باشد. اما آیا پیاده سازی ایزو ۹۰۰۱ هم الزامی است؟ در پاسخ باید گفت خیر الزامی نیست اما بهتر است برای اجرای هر استاندارد سیستمی، سیستم مدیریت کیفیت ایزو ۹۰۰۱ به عنوان بستر و پایه سیستم های مدیریتی سازمان پیاده سازی گردد. این نکته لازم به ذکر است که چند استاندارد را می توان به صورت یکپارچه (IMS) اجرا نمود.

پس از شناسایی و انتخاب استانداردها ، نوبت به شناسایی و انتخاب مشاور می رسد. چنانچه ما در سازمان کارکنان توانمندی در زمینه اجرای استانداردهای ایزو داشته باشیم، لزومی به انتخاب مشاور نداریم. اما پیشنهاد می گردد به دلیل مزایای استفاده از مشاور (مانند نگاه بیطرفانه به مزایا و معایب سیستمی سازمان، حرف شنوی کارکنان از مشاور، توانایی آموزش و افزایش اطلاعات کارکنان، عدم اتلاف وقت کارکنان و حفط راندمان کاری آنها و ...) حتما از یک مشاور حرفه ای جهت پیاده سازی استاندارد های ایزو استفاده شود. چرا که اگر طراحی سیستم در یک سازمان به صورت ناقص و ضعیف انجام شود، به مصداق مثل تا ثریا می رود دیوار کج، سیستم مدیریتی که چه بسا هزینه گزافی بابت استقرار آن پرداخته ایم، کارایی چندانی برای سازمان نداشته و حتی از راندمان سازمان کاسته و باعث کندی کار نیز گردد.

پس از شناسایی و انتخاب مشاور (حقیقی یا حقوقی) که از روش های رایجی همچون برگزاری مناقصه، فراخوان از طریق آگهی ، معرفی مشاور توسط اهل فن ، انتخاب مشاور از طریق اگهی های اینترنتی و رسانه ای صورت می پذیرد، نوبت به عقد قرارداد می رسد. این مرحله بسیار مهم می باشد. نوع قرارداد، مدت زمان قرارداد، مفاد قرارداد ، تعهدات مشاور ، تعهدات سازمان ، تناسب مبلغ قرارداد با حجم کار و برخی نکات دیگر می بایست در زمان بستن قرارداد مورد توجه قرار گیرذ. لازم نیست جهت اجرای هر سیستم مدیریتی ایزو در هر سازمانی ، از شرکت های مشاوره بهره گرفت و با آنها قرار داد بست. چرا که به جز برخی سازمان های دولتی و نیمه دولتی ، سایر سازمان ها و شرکت ها در عقد قرارداد با مشاوران حقیقی آزاد هستند. عقد قرارداد با مشاور حقیقی برای مدیرانی که هزینه کمتر برایشان مهم است یک فرصت به شمار می آید. دیگر مزیت عقد قرارداد با مشاور حقیقی ، تعهد و دلبستگی مشاور به سازمان هدف به عنوان خانواده کاری اش می باشد.

پس از تعیین مشاور ، زمان شناسایی و انتخاب شرکت صادر کننده گواهینامه ایزو فرا می رسد. شرکت های بسیاری در کشور ما به صدور گواهینامه های ایزو مشغولند. اعتبار و شهرت شرکت ها ، کیفیت ارائه خدمات ممیزی ها و نوع تعامل و ارتباط آنها با مشتریان، می تواند ملاک انتخاب قرار گیرد. توجه به راهنمایی های مشاور کمک شایانی به انتخاب درست می نماید.

حال نوبت اجرا و پیاده سازی سیستم مدیریتی مورد نظر فرا می رسد. در ذیل به مراحل عمده اجرای ایزو ۹۰۰۱ که قابل تعمیم به سایر استانداردهای سیستمی از خانواده بزرگ ایزو نیز می باشد، اشاره می نماییم.